Ocalałe, prekolumbijskie rękopisy Majów (Kodeks Drezdeński, Kodeks Paryski, Kodeks Madrycki i Kodeks Grolier) mają charakter podręczników astronomii lub powiązanej z nią astrologii i liturgii. Literatura Majów, którą znamy, została zredagowana przez uczonych tubylców już po podboju hiszpańskim. Bracia zakonni, których zadaniem była ewangelizacja społeczeństwa, nauczyli autochtonów pisać w językach lokalnych używając alfabetu łacińskiego. Wykształceni Indianie wykorzystali tę umiejętność do spisania tekstów w językach Majów, zwłaszcza jukateckim, kicze i kaqchikel. Niewykluczone, że część z majańskich tekstów doby wczesnokolonialnej stanowi tłumaczenie wcześniejszych kodeksów pisanych logograficznym pismem Majów, większość jednak – zwłaszcza z Obszaru Południowego, stanowi zapis wcześniejszej tradycji ustnej, zapamiętywanej i przekazywanej z pokolenia na pokolenie. Obejmuje księgi religijne (Chilam Balam, Popol Vuh), kroniki historyczne (Anales de los Cakchiqueles), poezję (Cantares de Dzitbalche), a także dramat (Rabinal Achi).